XACOBEO RAICES: EMILIO RUA E MERCEDES PEON EN VIGO

O pasado sábado 18 de Marzo o Teatro Caixanova de Vigo acolleu una doble actuación de dous sólidos valores da música galega. Estilos ben distintos pero soando con altura. Emilio Rúa e Mercedes Peón.

EMILIO RÚA.-
Para Emilio foi un día especial e así o fixo saber ao seu público;atopábase rodeado de boa parte da súa familia e amigos nun sitio tan sinalado como é o teatro Caixanova.

Pero ademais había outra razón para facer deste 18 de Marzo de 2010 un día para a lembranza:

Por fin o seu terceiro disco, “Interior”, sae á venda. Largos meses agardando poder ter nas mans o terceiro traballo discográfico deste ourensán, galego e músico ata a médula. Pero por riba de todo persoa sen complexos, humilde pero seguro de si mesmo, sensible pero contundente, complexo pero entendible.

O disco foi gravado no estudo “Casa de Tolos” e incorpora un total de 11 temas.
1)”Se ten de ser será”:
2) “Todo está por vir”, unha composición de Magín Blanco, veterano músico valdeorrés.
3)”A primeira vista”: gravado con Guadi Galego é unha versión dun tema de Chico
Cesar.




4)”Non sempre chove en Santiago”: tenta derrubar o tópico de que en Santiago chove seguido.
Colaboración de Toni Lomba.
5)”Cantiga da amiga” Letra de Manolo Rivas.
Deuse unha curiosa coincidencia con esta canción: Uxía plantexoulle a posibilidade de musicar un poema de Rivas nunha conversa telefónica. Tentou lerllo pero a cobertura era moi mala e Rúa non conseguiu entender os versos que o vento levou quén sabe onde. Emilio dixo que tamén tiña un de Rivas entre mans para o mesmo. Cando se viron para falar do tema resultou que era o mesmo. Casualidades da vida ou que hai persoas que emiten na mesma “lonxitude de onda”.
6)”Alguen que soña” é un retrato fidedigno da precariedade laboral e o seu reflexo na calidade de vida. Este tema ten un ritmo e unha sonoridade moi pegadiza.

7)Lela: coñecido poema de Castelao que Emilio musicou. É capaz de darlle distintos aires según lle pete(flamenco, bossa...). Un tema moi solicitado nos bises que lle permite lucir os variados rexistros da súa voz.

8)Interior: Emilio ven dunha aldea do sur de Ourense perto dos límites portugués e zamorano. Neste “Interior” nacen as composicións que teñen un grande apego ao territorio de procedencia. Pero tamén,neste tema, tenta retratar o seu interior persoal.

INTERPRETACION DE “INTERIOR”






9)Cine Buenos Aires(Verín-Ourense): un cine dos de antes, con “butacas desatornilladas” e “bolsas de palomitas caducadas”... Nada que ver cos cines “de centro comercial”. Unha sala que serviu para “o meu primeiro concerto con banda”. Con estas e outras pinceladas Emilio vai esbozando os recordos que a todos nos quedaron entre as paredes dos nosos vellos cines. Espazos nos que houbo palomitas pero tamén risas, choros, tremor, alegría...
10)100%: Composición de Uxía Senlle e Sérgio Tannus.
11)Coroza: Mais alusións á súa terra(o vento do norte, o río, a més, a choiva,...
TICKET PARA VIAXAR.-
Un tema quedou descolgado do traballo. Tícket para viaxar, gravado con Luis Tosar non puido incorporarse por problemas de dereitos. É unha versión do tema Tícket to ride dos Beatles. Tivemos a posibilidade de escoitar esta gravación e puidemos comprobar non só a faceta musical de Tosar, senón o ben que “empastan” as súas voces. Non poido ser desta vez.
Foi coproducido por Uxía Senlle e Sergio Tannus que dotaron a este disco de unha sonoridade que o diferencia dos anteriores de Emilio.
Facendo algo de historia.-
Alá polo ano 2000 Emilio gañou un festival en Verín que levaba como premio a gravación dun disco. Aquelo acabou dando no primeiro disco de Emilio. Chamouse coma él “Emilio Rúa”, e incluía un tema cantado con Uxía. Ahí comezou unha traxectoria baseada na certeza que tiña ela de que había un importante filón musical neste xoven músico que mamou a música dende ben neno. Este traballo foi editado por Cumio e na súa presentación Emilio percorreu as nosas cidades e tamén outras do estranxeiro coma Manchester.
Pero Emilio tiña moito material e un só C.D. era un contenedor ben cativo para tanta creatividade.
Da man de BOA nacería, en 2006 o seu 2º disco: Vida Miña.
Leva o título dun dos temas do disco. Unha peza que, interpretada por Emilio nos introduce nun universo sonoro moi peculiar que sobrevoa a relación co sufrimento e mesmo a morte.
Pero Rúa tamén fala do amor e da alegría. Unha alegría que vai intrinsecamente unida ao sufrimento. Si é así na vida debe reflectirse así na música.
Agora chega Interior. Agardemos que teña a acollida que merece
Crenzas.- Este tema vai no CD Cantigas do Camiño, escolma de algúns dos máis destacados referentes da música galega para conmemorar o Xacobeo 2010. Todas as cancións teñen como temática o asunto da peregrinación a Compostela.



MERCEDES PEON
Non vira en directo á Peón. E o seu espectáculo pareceume de calidade, creativo; por momentos unha sacudida nos tímpanos e tamén nas conciencias. Non evita os temas da actualidade: a língua, a discriminación da muller(fala das programacións coas que vimos ao mundo). Nos bises a xente pedíu, claro, “Mareas Vivas”. Probablemente Mercedes quería tocar algo máis actual. Non sei: “escollestes ben...””Non a saben(os músicos)...”.De xeito moi espontáneo foi dando instruccións ao acordeonista para que fixese adecuadamente os cambios.
A noite musical estaba a piques de concluir ao tempo que o facía o día,aló polas 12 da noite. Penséi en espectáculos coma estes xirando por escenarios de todo o mundo. E sentín orgullo de ser galego porque a nosa cultura nos representa e nos identifica. Espectáculos desta calidade ademáis nos prestixian. Embaixadores da cultura galega lles chamou Fernando Luaces, responsable de Boa Music.
Comentábame unha persoa que se dedica a organizar eventos musicais que, en países coma Francia,a xente pode pagar 25 euros por ver a un artista ou un grupo que non coñece; só para coñecelo. Xente que merca cultura coma pode mercar outro ben, para disfrutar del. Que mercan ese disfrute de hora e medida ou dúas horas anque non haxa pinchos. Buscando o mero pracer intelectual
Non debemos resignarnos a que so valoren o noso os de fora. Hai que conseguir que os nosos teñan un espazo aquí. Pero si os de fora empezan a coñecer Galicia por Emilio Rúa ou Mercedes Peón(entre outros moitos), o listón quedará moi alto. Sen dúbida.

A AP9 é considerada unha infraestrutura estratéxica para o desenrolo de Galicia. Nun país carente dunha estrutura ferroviaria minimamente competente a mobilidade en vehículo converteuse no catalizador dun progreso bastante evidente.
Pero a fórmula de que sexan os usuarios os que asuman o custe do uso ten provocado a disuasión de moitos deles que provocan dous efectos:
-o primeiro deles de efecto inmediato: a saturación da N 550
-outro non inmediato: a posta en marcha de proxectos, estudos informativos, etc de vías alternativas libres de peaxe.
O efecto de saturación da N550(ademais de outras vías) é doado de percibir. Calquera que circule por Padrón ou Ordes, por exemplo terá que padecer as caravanas interminábeis para cruzar as travesías que, nunca deberían soportar outro tráfico que non fose o puramente local.
Outras consecuencias de esta saturación coma a falla de seguridade vial, dilúense nun océano de cifras, en novas que xa moitas veces non ocupan lugares preferentes nos xornais ou telexornais...que non acadan a atención dos “tertulianos” que enchen os debates e “debatiños” nas radios e televisións. Peóns que son arrolados ao cruzar as estradas, sinistralidade en xeral... Só nos preocupa a incomodidade ou o tempo perdido.
O segundo efecto, o de máis longo prazo, ten unhas consecuencias que parecen non importar a ninguén. Ninguén parece estar preocupado por a desfeita medioambiental que isto vai provocar. Pasaron máis de 30 anos do documental “Autopista, unha navallada á nosa terra”. Nel dáselle voz á xente que sufriu tódolos males pero ningún beneficio desta infraestrutura.
Unha autovía, unha autoestrada e unha estrada nacional.-
A importancia outorgada ao dano medioambiental segue igual de minguada. O progreso “vía cemento”(e variantes) ten vía libre para rematar cun patrimonio tan importante coma, por exemplo, os acuíferos que a non tardar moito imos botar en falla. Os danos sociais de parroquias divididas, camiños truncados engádense á desfeita.
Son moi poucas as voces que falan de que é necesario replantexar a estratexia, pararnos a pensar e coller un camiño algo máis acaído. En tódolos foros a cuestión é si Fomento cumpre cos compromisos económicos ou non cumpre. Ninguén(alo menos que se escoite) pon en cuestión a estratexia de ordenación do terrritorio. Hai que executar e punto.
¿Por qué non se opta por asumir o custe de liberar a peaxe?
Non atopo explicación. A opción elixida vai supor unha perda medioambiental fora de toda dúbida. Pero ademáis suporá moitos mais custes económicos. Ninguén dubida que precisamos mellorar a mobilidade pero non deberíamos repetir erros do pasado; máis aínda se se trata de erros de vulto.
O patrimonio medioambiental tamén é patrimonio económico.-
É ben sabido que o coidado da natureza proporciona melloras na economía. Son moitas as posibilidades que se lle abren a un territorio saneado e razoablemente ordeado.
Neste inverno temos asistido ao longo de toda a xeografía mundial a unha evidencia abraiante: a falta de ordenación do territorio multiplica os efectos dunha climatoloxía algo excepcional anque non catastrófica. Madeira, Andalucía, Canarias, etc.

Evidentemente temos de considerar os custes deste dano para considerar a rendibilidade das infraestruturas. Esas estradas que en moitos casos ocuparon espazos que lle pertencían a un cauce teñen que anotar no seu debe o pago de todas estas indemnizacións aos afectados.

Precisamos avanzar con paso lixeiro nas infraestruturas pero reflexionando ben todas as consecuencias. Se os nosos políticos non o fan probablemente será porque os despachos oficiais non se asolagan. Pero tamén pode ser porque non llo requirimos nos, os que si estamos expostos ás consecuencias moi directamente. Deixemos claro que queremos progreso pero non a calquera prezo. Ou cando menos que nos digan o prezo completo. Incluída a letra pequena.

É de agradecer que o noso conselleiro de Economía puxese tanta "creatividade" na labor da defensa da igualdade entre o home e a muller. Mágoa que eu non lle collín o "sentido". Sempre me pasa igual...