SON BRASILEGO

No Setembro de 2006 Sérgio Tannus, recén chegado a Compostela actuóu no Teatro Principal. Ficou encantado con Galicia e aquí foi acollido coma un máis.Foi a primeira pedra dunha ponte entre Brasil e Galicia que xa se extendeu a África.
Ademáis,con base en Santiago espallou o seu arte como multiinstrumentista e cantautor por distintas cidades de Europa.

 

Nestes seis anos,Tannus colaborou en multitude de proxectos que culminan nun traballo propio:
"Son Brasilego".
Un traballo no que as colaboracións son tan especiais como bonitos os temas.
O Sérgio Tannus Trío,ben coñecido na noite compostelana é a base musical deste traballo.Un trío de amigos no que o acompañan Serginho Sales e Paulo Silva.
O disco engancha. É variado,ameno,inspirado,soberbio.
Destacan con rotundidade todos os colaboradores, pero atreveríame a dicir que compuxo de xeito soberbio para as mulleres.
Non podo deixar de escoitar "Eu tô Alegre" coa contaxiosa vitalidade de Luanda Cozetti.

Tampouco me resisto á sensibilidade de Aline Frazao en "Quem  disse?" que me deixou abraiado...

A presenza potente,central,elegante de Uxía en "Choro Alegre"....
Ademáis escrebeu un texto para o libreto do CD que deixa patente que Uxía coñece a Sérgio,pode que mellor que ninguén.
Sempre penso que Uxía é a correa de transmisión máis importante para poñer en valor todo este Patrimonio Cultural. Sempre integradora,investigadora,emprendedora,creativa,amiga... Uxía e moito máis que unha artista. Uxía é un referente.
A nosa cultura é algo moito máis amplo do que nos creíamos.Agora empezamos a saber que moito do que somos,do que fomos e seremos, mora máis aló do Atlántico.E moitos sabémolo por ela.

Aquel Setembro de 2006 foi un episodio ben importante que deu lugar a un tema,o 4º,cantado con gusto por Xabier Díaz.

O concerto foi unha descarga de mil voltios pola súa emotividade. Foi un concerto pero foi tamén un acto de irmanamento entre povos que comparten un tronco lingüistico,o galego portugués.
O Sérgio é sensíbel,vital,creativo;valores todos que sobrevoaron o Principal na noite do martes pasado.

Aquel Setembro "que cruzou distancias" chegou a este Decembro de "paz e harmonía" que agoira un percorrido artístico, o do noso brasilego querido,que non podemos nen queremos perder.

"DESPOIS DE TÍ A CHUVIA" EN RIÓS

O pasado sábado 3 de Novembro "Despois de tí a Chuvia" chegou a Riós.
Este recital concerto baséase no libro disco do mesmo nome. Un traballo gravado nos estudos da CRTVG no que Emilio Rúa puxo música aos poemas de Xosé Carlos Caneiro.

"Despois de tí a Chuvia" é un poemario de amor co que o autor dí que "só pretendo mover o silencio". Asegura que Emilio entendeu o propósito.

Xuntos amosan este traballo verdadeiramente interesante xirando por distintos lugares da nosa xeografía.Malia os difíciles tempos que vivimos eles van abrindo un camiño para dar a coñecer a música e a letra de Despois de tí a Chuvia a todos aqueles que gostan do traballo que nace no sentimento.

 

A especial sonoridade que as guitarras e mandolinas de José Gayoso lle proporcionan ao traballo enriquece un,xa de por sí,meritorio traballo.

 

Música e letra xuntas e separadas chegaron a Riós da man dun cantautor das Vendas da Barreira e dun poeta verinense.

 

 

SÓ QUEDA O TEU FANTASMA.-

 

 

 

 

 

 

 

 

CHARLA SOBRE CREACIÓN DE EMPREGO RURAL

O pasado sábado 2 de Novembro o Concello promoveu unha charla orientada á creación de autoemprego aproveitando os recursos do monte.
O desenrolo da charla apuntaba ás posibilidades que o monte pode proporcionar para desenvolver cooperativas que exploten os distintos recursos existentes.
A biomasa,as oliveiras ou os servizos de desbroce,asesoramento,etc foron algunhas das propostas que se apuntaron.

Mágoa que todas estas propostas apareceron inconexas e con pouca preparación.Non estaba previsto desenrolar tema ningún e todo apuntaba a que se trataba de "cubrir o expediente".
Agardemos que se corrixan estas cousas porque a sensación é que,entre os asistentes había interés por recibir propostas ben orientadas.

XORNADAS MICOLÓXICAS II PARTE:RUSSULAS,BOLETUS ERYTHROPUS E GYMNOPILUS SPECTABILIS

Rússula.-
A Rússula adoita ter láminas crema ou brancas e o sabor agradable en crú danos idea do seu valor gastronómico.Pero ollo,esto só vale para a Russula.A Amanita Phalloides tamén ten un agradable sabor en cru,pero é unha especie mortal.

Boletus erythropus.
Aporta unha tonalidade amarela ao cociñalo,característica apreciada en gastronomía.
Pe poroso bermello sen malla e sombreiro oscuro.
Non coller Boletus de pes bermellos e sombreiros rosados ou brancos.

Gymnopilus Spectabilis
Esporada ferruxinosa e restos dun velo parcial(anel). Con estas características podería tratarse dun Cortinarius.Mais ao terse recollido en madeira falamos claramente dun Gymnopilus. A variedade Spectabilis chega a ser moi grande.
En Xapón tamén se coñece como o fungo da risa,malia que,a lo menos nas variedades europeas,non ten efectos alucinóxenos considerabeis.

XORNADAS MICOLÓXICAS NA MEZQUITA(OURENSE)

 O pasado sábado 27 de Outubro celebrouse en A Mezquita unha nova edición das Xornadas Micolóxicas organizado pola Asociación Os Tres Reinos.
 O investigador Xulián Alonso Díaz,valdeorrés afincado en Lugo, amosou algúns dos segredos do apaixoante mundo da micoloxía.

A convocatoria foi diante da praza do concello onde os asistentes foron achegándose coas súas cestas dispostos a disfrutar dunha agradable saída ao campo.

 A eso das 10:30 partíu a comitiva coma estaba previsto,da praza do Concello.

Nunca pensei que houbera tantas setas ata que me puxen á tarefa.A cada paso aparecen,comestibeis ou non, variados exemplares.

 É importante,resaltou o experto,atender ben as características que nos permiten clasificar por xénero e por especie. Láminas,cor da esporada,pé fibroso ou granuloso,cor do sombreiro... Son detalles que nos aportan valiosísima información para acertar na elección.

Entramos en materia:

LACARIA AMATISTA,PLEUROTUS DRINUS,COPRINUS E PANAEOLUS SPHINCTRINUS

  A cor das setas non ten porque definir a súa toxicidade.Julián amósanos un exemplar que podemos incluir na recollida:Lacaria Amatista.
O Pleurotus Drinus que atopamos ten menos valor que o Ostreatus. As súas características: o pé excéntrico,láminas decurrentes e esporada branca.
O Coprinus que podemos ver non ten interés comestible. Sufre un proceso de licuación en negro.
O Panaeolus sphinctrinus produce toxicidade i efectos alucinóxenos provocados polas psilocibinas.

ESPAÑOLIZANDO CATALUÑA

O ministro J.I.Wert quere españolizar Cataluña. Eso é o que se está a dicir con escándalo en moitos foros.
Eu penso que é ao contrario: o que o ministro fixo,non inocentemente, foi muscular un nacionalismo que agora mesmo xa comeza a estar ben musculado,coma en tempos de Aznar.
Se quixera de verdade españolizar,imbuir aos catalans das bondades da cultura española,o camiño escollido nunca sería esa soflama(un comentario favorable as verbas do ministro que escoitei nunha radio dixo:"foi unha verdade envolta en papel de lixa").
O sociólogo Wert trataría de convencer,non de vencer.Seducir.

No momento en que estamos a punto de asinar un compromiso de pago para as próximas xeracións,chámese rescate ou como raio queiran, o experto en comunicación do goberno, foi quen de desviar o foco cara unha cuestión, a identitaria, que non había de quedar indiferente.
E así foi. O asunto catalán pasou a ocupar os primeiros titulares i eso permitirá ir tomando medidas económicas sen tanto balbordo.
Nas respostas que teñan que dar nos controis parlamentarios,os recurtes en Sanidade i Educación,van compartir tempos co tema identitario.
Os recurtes unen aos nacionalistas e aos non nacionalistas. Compre fender ese bloque opositor a unhas medidas que,según nos queren facer crer non teñen alternativa.
Polo de agora féndese en dous:
os nacionalistas e os non nacionalistas.
O nacionalismo catalán sairá reforzado pero ese é o prezo a pagar por un partido centralista coma o PP.
Hai outras prioridades:que os especuladores en débeda pública cobren o que se lles adebeda.
Débeda que se debe a outros especuladores que son as entidades financieiras que sabían que o estado pagaría as falcatruadas que xeneraron balances catastróficos por unha banda e primas millonarias por outra.
Para que o pobo asuma o pago relixiosamente a comunicación antóxase coma a ferramenta clave. Primeiro laminemos os medios non afíns.
Despois desviemos a atención cara outros asuntos.
Os culpables,cara a opinión pública,non serán os especuladores.Serán os separatistas que tiran para arriba da prima de risco.
Se cadra funciónalles.

A EDUCACIÓN COMA FACTOR CORRECTOR

Nestes días en que colexios do rural de Lugo e Ourense poden recuperar modelos do franquismo, hai voces que, baseándose na lóxica da "rendibilidade" xustifican que a Xunta non costee colexios de 10 rapaces. Din que non é responsabilidade da Administración senon dos pais que a residencia dos escolares esté lonxe dos grandes centros educativos.
 Asistimos dende fai moitas décadas ao abandono do rural. As aldeas quedan sen xente. Ano tras ano observamos coma un rural despoboado é vítima fácil de incendios forestais ou oleadas de roubos,por exemplo.
Coa crise económica os servizos que non foran "rendibles" comezan a desaparecer.
 Nas vilas e cidades as cousas non pintan moito mellor, malia que a análise é ben distinta. Os servizos están relativamente cerca, pero a crise trouxo moito paro e unha situación económica moi delicada dentro das familias. O futuro é moi negro con familias moi endeudadas e unha perspectiva laboral na que o desemprego está chamado a ser o protagonista. Defendo e defenderei a tese de que os problemas nas cidades veñen da superpoboación. E aínda serán maiores se o cambio climático provoca maior escasez de recursos.
 Ben, moitos destes urbanitas en apuros proveñen do rural. Nunhas épocas máis que noutras o éxodo do rural ás cidades foi palpable. Atrás, na aldea, quedaron recordos,familia,terras... pero sobre todo quedou un medio de vida que foi quen de manter a unha poboación moi numerosa nos tempos máis difíciles. Deso fala Manuel Rivas no seu artigo A resistencia da pataca:
A terra coma a eterna ONG,coma a fornecedora do necesario.Incluso para a vida na cidade. Maleteiros cheos de rural para encher as despensas urbanitas. E non só alimentos senon tamén financiación. Diñeiro rural para pagar os pisos. O rural segue a financiar tamén o comercio urbano.
Agora que xa non pode aportar aos seus fillos aporta o que lle queda.
O rural semella ser un morto moi vivo. Os últimos estertores dun modo de vida seguen a manter aos seus fillos alá onde van. ¡Do qué sería capaz se se lle axudase mínimamente!
¿Cal é a causa de que esteamos nesta situación?
Claramente asistimos a un desequilibrio demográfico. A volta paulatina a un equilibrio ou a un menor desequilibrio pasa por factores correctores.
A Educación de calidade é un dos principais. Si os pais ven posibilidades de escolarizar correctamente aos fillos terán superado un dos obstáculos maiores para a súa reubicación no rural.
  Por iso a Administración ten a responsabilidade de cambiar o rumbo dunha situación que non conduce senon ao colapso das cidades e a desaparición dun ecosistema,o mundo rural, que afectará, sen dúbida, a todos.

EN DEFENSA DA ESCOLA PÚBLICA

En Galego
Quero expresar o máis rotundo apoio á Escola Pública. Non teño fillos pero considero que a Educación é un asunto de tod@s.
Quero que os meus impostos fagan posíbel que os teus fillos podan formarse con todas as garantías.
Quero vivir nunha sociedade que mira ó futuro coa seguridade que da estar preparada.
Quero vivir nunha sociedade crítica.Á que non se camela con populismos.
Quero que tod@s @s nen@s podan acceder ao sistema educativo. Nengún talento oscurecido.
E quero eso,creédeme, por puro egoísmo. En nada mellor podemos investir o diñeiro público.
Valeu de atraso.
A Educación NON É CARA. NUNCA.
A Educación é o salvavidas que nos sacará da crisis. E témolo ao alcance.¿Ímolo aproveitar?(Advertencia: o capitán do barco planea desfacerse dos salvavidas)
---------------------------------------
En Castellano
Quiero expresar mi más rotundo apoyo a la Escuela Pública. No tengo hijos pero considero que la Educación es un asunto de tod@s.
Quiero que mis impuestos sirvan para que tus hijos puedan formarse formarse con todas las garantías.
Quiero vivir en una sociedad que mira al futuro con la seguridad que da estar preparada.
Quiero vivir en una sociedad crítica. A la que no se camela con populismos
Quiero que tod@s l@s niñ@s puedan acceder al sistema educativo. Ningún talento oscurecido. Y quiero eso,creedme, por puro egoísmo. En nada mejor podemos invertir el dinero público.
Ya basta de atraso.
 La Educación NO ES CARA. NUNCA.
La Educación es el salvavidas que nos sacará de la crisis. Y lo tenemos al alcance. ¿Lo vamos a aprovechar?(Advertencia: el capitán del barco planea deshacerse de los salvavidas).

A TRAXEDIA DAS FRAGAS DO EUME

Hoxe será un día tráxico para Galicia.Unha xoia natural, As Fragas do Eume, están a ser pasto das lapas. Este lume chega despois de dos numerosos lumes que veñen devastando a nosa masa forestal dende fai moitos meses,tantos como a seca leva con nós.Moitas hectáreas de piñeiros i eucaliptos,pero tamén de carballos,castiñeiros e outras especies nobres ademáis de monte baixo levan ardido en maior ou menor extensión.
Todo elo conforma unha traxedia medioambiental gravísima.Tanto que ten que activar os resortes da nosa conciencia,ten que significar un punto de inflexión,ten que ser un antes e un despois porque NON PODEMOS SEGUIR ASÍ!
Pero semella que estamos resignados.Ou confundidos.Cremos as veces que é inevitable. Pero non o é. Hai medidas que se poden e se deben tomar.Pero, ¿por donde comezar? Por priorizar.
As prioridades deben estar moi claras. O noso patrimonio natural é o noso aliado para acadar o desenrolo económico e social. E os nosos xestores deben sentir o noso
alento para ese fin.

O naturalista Joaquín Araujo reflexionaba en RNE que un rapaz de hoxe en día é capaz de distinguir sen problema moitas marcas de vehículos;pero non sería capaz de distinguir unha soa clase de árbores. Neso seguro que xa podemos facer algo.

O patrimonio natural non é un capricho ecoloxista,non é unha extravagancia; é un piar do noso futuro, e o camiño da supervivencia. A nosa natureza é o noso patrimonio e por tanto a nosa responsabilidade. Porque paisaxes fermosas hainas en moitos sitios. Pero a nosa natureza é única e temos que preservala para nós e para o mundo.

¿Ímolo facer?